PEC Zwolle en Zwolle in Stof: Voetbalshirts en Stadstrots in het Drentse Stadje
september 28, 2025
Op 15 april 2024 overleed Manon van der Veer, dochter van Jolanda en Henk Jan van der Veer, en zus van Kirsten en Daan. Twee weken later, op 14 september 2024, volgde het overlijden van haar oom Arie van der Veer, een vooraanstaande figuur in de Christelijke Gereformeerde Kerk van Zwolle. Beide personen maakten een diepe indruk op hun omgeving en hun verhalen zijn verweven met de gemeenschap van Zwolle. In deze in memoriam worden hun levens, hun rol in de gemeenschap en hun betekenis voor familie, vrienden en de stad herdenkt.
Manon van der Veer: een jonge vrouw met een krachtige persoonlijkheid
Manon van der Veer was geboren in Zwolle, waar ze haar kindertijd en jeugd doorbracht. Ze was 22 jaar oud toen ze op 15 april 2024 op haar keuze voor euthanasie volgde. Haar familie heeft haar verlies met veel verdriet geaccepteerd en geëerd. In hun brief stelden ze: “Lieve mensen, met veel verdriet hebben we op maandag 15 april afscheid genomen van onze dochter en zus(je) Manon. Manon is 22 jaar geworden. Aan haar lange strijd tegen depressie is eindelijk een einde gekomen. Hoe moeilijk het ook is, we hebben als gezin haar keuze voor euthanasie gerespecteerd en geaccepteerd. We zullen haar enorm missen, ieder uur, iedere dag, ieder moment.”
Manon was een jonge vrouw met een krachtige persoonlijkheid. Ze was een fanatieke en betrokken sportliefhebber. In haar jeugd speelde ze hockey bij HC Zwolle. Haar passie voor sport was duidelijk zichtbaar, en ze was een grote fan van haar broer Daan, die in de jeugdacademie van Berkum voetbalde. Haar aanwezigheid bij wedstrijden was regelmatig en haar enthousiasme voor sport had een positief effect op haar omgeving. Ze was niet alleen aanwezig, maar ook betrokken in de analyses en de strategieën van de wedstrijden. Haar fanatiekheid was gepaard met een realistische blik op de sport, wat haar een bijzondere persoonlijkheid gaf.
Naast haar sportieve betrokkenheid was Manon ook actief in haar familie. Ze was vaak gezien aan de zijlijn van wedstrijden van Daan, vaak vergezeld door haar ouders, haar zus, haar opa en oma, of haar ooms. Ze was een centrale figuur in de familie en haar afwezigheid heeft nu een leeg plekje achtergelaten.
Arie van der Veer: een geliefde en invloedrijke predikant
Arie van der Veer was een vooraanstaande figuur in de Christelijke Gereformeerde Kerk van Zwolle. Hij was 82 jaar oud toen hij op 14 september 2024 overleed. Arie had een langdurige betrokkenheid bij de gemeente en was een geliefde, inspirerende en betrokken predikant. Zijn predikantschap duurde 52 jaar, waarvan 18 jaar als gemeentepredikant in Zwolle.
Arie was bekend om zijn persoonlijke en mensgerichte stijl. In zijn kerkdiensten noemde hij vaak namen van mensen voor wie gebed was gevraagd of die iets te vieren hadden. Hij had altijd een gezicht bij de naam en vaak ook een anekdote. Deze persoonlijke aanpak maakte hem geliefd en gaf zijn kerkdiensten een unieke sfeer.
In zijn laatste jaren had Arie ook een rol als mantelzorger voor zijn vrouw Ees, die dementie ontwikkelde. Hij stond er voor haar, maar tegelijkertijd verzwakte zijn eigen gezondheid. In maart 2023 preekte hij voor het laatst in de Christelijke Gereformeerde Kerk van Zwolle. Het was een memorabel moment, met een kwetsbaar en geëmotioneerde Ees en Arie op het podium. CGK Zwolle was hem zeer dank verschuldigd voor zijn hartelijke inzet voor de gemeente.
Arie was ook actief als schrijver op het online EO-platform. Zijn schrijfwerk was een reflectie van zijn denkwereld en geloof. In zijn laatste woorden, die hij publiek maakte op Facebook, citeerde hij een lied van Matthijn Buwalda: “Nog één rivier, nog één rivier, nog één rivier en dan ben ik thuis”. Deze woorden weerspiegelden zijn innerlijke vrede en zijn vertrouwen in het leven na de dood.
De connectie tussen Manon en Arie van der Veer
Manon en Arie van der Veer zijn verbonden door familie en gemeenschap. Manon was een kleindochter van Arie en hij was een belangrijke persoon in haar leven. Het overlijden van Manon in april 2024 riep nieuwe vragen op voor Arie en betekende een groot verdriet voor hem. Het verlies van zijn kleindochter was een zware last, die zich voegde bij de zorgen voor zijn zieke vrouw Ees en zijn eigen gezondheid.
In zijn laatste maanden stond zijn leven in het teken van zorg voor Ees, blijven schrijven en omgaan met zijn teruggekeerde kanker. Deze ziekte putte hem uit en eiste zijn laatste krachten. Toen hij op 14 september 2024 overleed, had hij zijn leven voltooid en zijn geloof getoond. Hij verhuisde naar het Vaderhuis met vele woningen, zoals hij al had aangekondigd. In één van zijn laatste kerkdiensten had hij een kruisje meegebracht, gemaakt van oeroud eikenhout gevonden langs de IJssel. Het kruis symboliseerde zijn geloof en de overwinning op de dood.
De impact van hun levens op Zwolle
Zowel Manon als Arie van der Veer hebben een diepe indruk gemaakt op Zwolle. Arie’s predikantschap was een sleutelrol in de gemeente en zijn betrokkenheid bij mensen was opmerkelijk. Zijn persoonlijke benadering en mensgerichte stijl maakten hem geliefd en zijn aanwezigheid in de gemeenschap was waardevol. Zijn verlies betekent het einde van een tijdperk, maar zijn invloed blijft voelen.
Manon’s levensverhaal toont aan dat jongeren ook een krachtige impact kunnen hebben. Haar betrokkenheid bij sport en familie, haar fanatiekheid en haar kracht in het omgaan met haar strijd tegen depressie, maken haar een voorbeeld voor anderen. Haar overlijden heeft een leeg plekje achtergelaten, maar haar geest leeft voort in de herinneringen van haar familie, vrienden en de mensen die haar kenden.
Beide verhalen zijn verweven met de gemeenschap van Zwolle. Hun levens zijn een getuigenis van passie, betrokkenheid en geloof. Hun impact is blijvend en hun herdenking is een moment om te herdenken wat hun levens betekenden.
Conclusie
Manon en Arie van der Veer zijn twee levens die Zwolle raakten. Manon, met haar krachtige persoonlijkheid en betrokkenheid bij sport en familie, en Arie, met zijn mensgerichte predikantschap en langdurige betrokkenheid bij de gemeente. Hun overlijden heeft een gat achtergelaten, maar hun invloed blijft voelen. Hun verhalen zijn getuigenissen van passie, geloof en menselijkheid. Hun levens zijn een inspiratie voor anderen en hun herdenking is een moment om te herdenken wat hun levens betekenden.