De Gids voor Nederlandse Campings: Inspiratie en Informatie voor uw Kampeervakantie
juli 17, 2025
In de complexe wereld van migratie, cultuur en geschiedenis zijn er verbanden tussen het Nederlandse platteland en Turkije die boeiend zijn om te ontdekken. Niet alleen door de historische aankomst van gastarbeiders in de jaren zestig, maar ook door de vorming van gemeenschappen die een hybride identiteit hebben ontwikkeld. Nederlandse dorpen zoals Oud-Vossemeer en dorpjes in Turkije hebben, zoals blijkt uit diverse bronnen, een unieke band die op verschillende manieren tot uitdrukking komt, of via bezoeken, verhalen van ouders of zelfs via de bouw van replica's van Nederlandse steden in het buitenland. Deze banden tonen de menselijke aspecten van migratie, integratie en het creëren van een brug tussen twee verschillende werelden.
In dit artikel worden de verbanden tussen Nederlandse dorpen en Turkije verder uitgelicht, met aandacht voor het dorp Turkeye in Zeeland, de bezoeken van minister Verdonk aan een Turkse gemeenschap die nauw verbonden is met Amsterdam, en de persoonlijke verhalen van migranten en hun nageslachten. Ook komen de vorming van hybride dorpen en culturele replica’s aan bod, zoals de Nederlandse replica van Amsterdam Centraal in Turkije, en hoe deze symbolisch staan voor de wisselwerking tussen de twee landen.
Het dorp Turkeye in Zeeland
In de provincie Zeeland ligt een dorp met een bijna ongelooflijke naam: Turkeye. Hoewel het dorp niet verwijst naar het land Turkije in het Midden-Oosten, is de naam wel verbluffend. Het dorp ligt volledig in Nederland en is een vreemd, maar fascinerend voorbeeld van hoe geografie en taal soms verwarring kunnen veroorzaken. Het dorp is een kleine, rustige plek die in niets lijkt op het land Turkije, dat deels in Europa en deels in Azië ligt. Toch is het een uniek geografisch en cultureel fenomeen dat de nadruk legt op de diversiteit van de Nederlandse regio’s.
Turkse gemeenschappen in Nederland: verbindingen met dorpjes in Turkije
Een ander aspect van de band tussen Nederland en Turkije is de historische migratie van gastarbeiders uit het binnenland van Turkije naar Nederland in de jaren zestig. Deze migranten kwamen vooral uit arme, plattelandsdorpen in de regio Antalya. Een van de betrokken families, zoals beschreven in de bronnen, kwam terecht in de Nederlandse streek van Bergen op Zoom, waar de vader van de gezin een huurder werd bij de ijzergieterij. In de jaren daarna kocht hij zelfs een huis in Oud-Vossemeer, een dorpsgemeenschap die sindsdien een hybride identiteit heeft ontwikkeld.
Deze migranten en hun nageslachten leefden en leven tussen twee culturen. In Nederland vestigden ze zich als arbeidersfamilie, terwijl ze tegelijkertijd bleven verbonden met hun geboortedorp in Turkije. Dit heeft geleid tot een complexe situatie waarin de migranten tussen twee werelden worden gesplitst: de Nederlandse maatschappij, waarin ze hun levensonderhoud verdienen, en het Turkse dorp, waarin ze hun wortels en familie behouden.
Deze dualiteit brengt ook bepaalde spanningen met zich mee. Zo blijkt uit een interview dat de tweede generatie migranten minder hecht aan het Turkse dorp dan hun ouders. Voor hen is Nederland hun thuis geworden, en Turkije is vaak slechts een vakantiebestemming of herkomst. De oudere migranten daarentegen zien hun verbinding met Turkije als een fundamentele aspect van hun identiteit en zien hun verblijf in Nederland meer als een tijdelijke situatie.
Bezoek van minister Verdonk aan een Turkse gemeenschap verbonden met Amsterdam
Een ander voorbeeld van de band tussen Nederland en Turkije is het dorp Serefligokgozu, dat gelegen is 100 kilometer ten zuidwesten van Ankara. Dit dorp heeft een bijzondere relatie met Amsterdam. Gedurende de afgelopen veertig jaar zijn er 2000 inwoners van dit dorp naar Amsterdam geëmigreerd, waaronder 58 gezinshoofden en hun nakomelingen. Door deze migratie is het dorp zo goed als leeg geraakt, terwijl het een betekenisvolle gemeenschap in Nederland vormde.
De band tussen het dorp en Amsterdam werd verder onderbouwd door een bezoek van minister Verdonk, die als onderdeel van haar reis naar Turkije ook deze gemeenschap bezocht. Bij haar aankomst werden haar en haar gevolg bijgewerkt door een groep lokale mannen, terwijl de vrouwen in het dorp haar pas later zagen. Dit weerspiegelde de traditionele genderrolverdeling in het dorp, waarin vrouwen vaak minder actief zijn in de openbare ruimte.
Tijdens het bezoek sprak minister Verdonk met de inwoners over hun levensverhoudingen in twee werelden. Ze benadrukte het belang van een keuze tussen Turkije en Nederland, aangezien ze het idee had dat migranten in Nederland hun positie moesten verbeteren en niet in een tweeledige situatie blijven. De migranten zelf gaven echter aan dat het leven in Nederland beter was en dat ze daar hun toekomst zagen. Hun kinderen, die in Nederland zijn opgegroeid, zien Turkije als een vreemde plek en hebben er geen band mee.
Hybride dorpen en culturele replica’s
De band tussen Nederland en Turkije wordt ook visueel en cultureel zichtbaar in de vorm van hybride dorpen en replica’s. Een voorbeeld hiervan is het dorp dat bekend staat als "Amsterdam Centraal" in Turkije. Dit dorp is een exacte replica van het Nederlandse centraal station Amsterdam, maar met een twist. Aan de achterkant van het station zijn replica’s van Amsterdamse grachtenpanden te vinden, maar in plaats van dat de panden aan een gracht liggen, staan ze aan een zwembad. Deze kant van het dorp is echter gedeeltelijk onderdeel van een resort en is niet publiek toegankelijk.
Zoals beschreven in de bronnen, is dit dorp een symbolische weergave van de wisselwerking tussen de twee landen. Nederlandse architectuur, cultuur en steden worden in het buitenland nagemaakt, vaak in een stylisatie die de oorspronkelijke betekenis of functie verandert. Dit dorp is niet alleen een toeristische attractie, maar ook een manifestatie van hoe Nederlandse invloeden zich wereldwijd richten.
Een andere bekende replica is Holland Village in China, die in Shanghai ligt. Hier is een mini-herhaling van de Amsterdamse bouwstijl van de periode 1600–1900 te zien, compleet met grachten en sloten. Ook replica’s van het scheepsvaartmuseum en een molen zijn hier te vinden. Deze replica’s tonen de globalisering van Nederlandse culturele symbolen, waaronder molen, gracht en middenstandsgedrag.
De Nederlandse molen in Michigan, VS
Niet alleen in Turkije en China, maar ook in de Verenigde Staten zijn er Nederlandse culturele invloeden zichtbaar. Zo bevindt zich in de stad Holland, Michigan, een echte Nederlandse molen. Deze molen werd in 1964 vanuit Vinkel, vlakbij Den Bosch, naar de Verenigde Staten verscheept. Het is de laatste authentieke molen die Nederland heeft verlaten.
Holland in Michigan werd in 1847 gesticht door Nederlandse gelovigen uit Ommen. De gemeenschap heeft sindsdien een sterke Nederlandse identiteit bewaard. Het molen is daarbij een belangrijk symbool van die identiteit. Het stadje biedt ook een museum genaamd Nelis’ Dutch Village, waarin herenhuizen, tuintjes vol tulpen en zelfs een gracht te vinden zijn. Hier worden traditionele Nederlandse dansen opgevoerd, zoals de klompendans, door jongeren in historische kledij.
De rol van migratie in de vorming van hybride dorpen
De migratie van gastarbeiders uit Turkije naar Nederland in de jaren zestig had een diepe impact op zowel Nederland als Turkije. In Nederland vormden deze migranten nieuwe dorpen, zoals Oud-Vossemeer, waarin ze hun eigen culturele en sociale normen probeerden te behouden, maar tegelijkertijd ook probeerden te integreren in de Nederlandse maatschappij. In Turkije, daarentegen, bleef het dorp van herkomst leeg lopen, omdat jongeren en gezinnen meestal bleven wonen in Nederland.
De migranten zelf gaven aan dat het leven in Nederland beter was, en dat ze daar hun toekomst zagen. Hun kinderen, die in Nederland zijn opgegroeid, zien Turkije als een vreemde plek en hebben er geen band mee. Dit heeft geleid tot een situatie waarin de migranten tussen twee culturen worden gesplitst. Voor de oudere migranten is Turkije hun wortel, maar voor hun kinderen is Nederland hun thuis.
Deze hybride identiteit is ook zichtbaar in de manier waarop migranten met hun Turkse herkomst omgaan. Sommige migranten beschrijven hoe ze in het dorp in Turkije werden verwelkomd, maar tegelijkertijd ook hoe ze er moeilijk werden begrepen. Ze voelen zich vreemd in Turkije, maar ook vreemd in Nederland. Deze dualiteit brengt bepaalde spanningen met zich mee, zoals beschreven in de bronnen, waarin migranten en hun nageslachten vertellen dat ze zich tegenwoordig meer op zichzelf richten, omdat ze minder begrip krijgen van de inheemse bevolking.
De toekomst van de band tussen Nederlandse dorpen en Turkije
De band tussen Nederlandse dorpen en Turkije is complex en wisselt per generatie. Voor de oudere migranten is Turkije nog steeds een belangrijk onderdeel van hun identiteit, terwijl hun kinderen en kleinkinderen meer verbonden zijn met Nederland. De vraag is of deze band op de lange termijn zal worden behouden, of dat de tweede en derde generatie migranten volledig geïntegreerd zullen zijn in de Nederlandse maatschappij, zonder nog verbinding met Turkije.
De huidige situatie is al een stuk gecompliceerder dan in de jaren zestig. Toen was de migratie vooral een tijdelijke oplossing voor arme arbeiders uit Turkije. Vandaag de dag is de situatie anders, omdat de migranten en hun nageslachten in Nederland hun toekomst zien. De vraag is of dit leidt tot een verdieping van de band tussen Nederland en Turkije, of dat het juist leidt tot een verdieping van de splitsing.
Conclusie
De banden tussen Nederlandse dorpen en Turkije zijn een rijke en veelzijdige thema, dat zich vertoont in verhalen van migranten, hybride dorpen en culturele replica’s. Deze banden tonen de complexiteit van migratie, integratie en de vorming van identiteit in een wereld die steeds globaler wordt. Of het dorp Turkeye in Zeeland, het bezoek van minister Verdonk aan een Turkse gemeenschap verbonden met Amsterdam, of de Nederlandse replica van Amsterdam Centraal in Turkije – elk van deze voorbeelden geeft een ander perspectief op hoe Nederland en Turkije met elkaar verbonden zijn.
Deze banden zijn niet alleen van historisch belang, maar ook van cultureel en sociaal belang. Ze tonen hoe migratie niet alleen een economische transactie is, maar ook een culturele en emotionele verbinding die zich over generaties uitstrekt. Voor toekomstige bezoekers, historici, sociologen en reizigers is het dus interessant om deze banden verder te ontdekken, zowel in Nederland als in Turkije.